อุปสมบท เมื่อปี พ.ศ. ๒๔๑๓ ณ วัดคูขุด ตำบลคูขุด อำเภอสทิงพระ จังหวัดสงขลา

     พระครูวิจารณ์ศีลคุณ(ชู)เป็นคนฉลาดและมั่นคงในพระพุทธศาสนาอย่างยิ่ง ท่านเคยจาริกไปศึกษาหาความรอบรู้ถึงเมืองภูเก็ตด้วยความยากลำบาก เพราะต้องเดินเท้า อาศัยเรือ และช้าง ชาวบ้านบุกป่าฝ่าคลื่นลม นานถึง ๗ ปี ท่านจึงกลับมาจำพรรษาอยู่ ณ วัดดอนคันออกตามเดิม ครั้น พ.ศ. ๒๔๒๒ พรรษา ๑๐ ท่านได้รับแต่งตั้งเป็นพระใบฏีกาฐานานุกรมของเจ้าคณะวัดจะทิ้งพระ

     ปรากฏว่า ท่านเริ่มบำเพ็ญตนเป็นนักพัฒนาคุณภาพของชุมชน มุ่งเน้นหนักด้านการศึกษา จริยธรรมและสัมมาชีพ โดยท่านตั้งสำนักเรียนหนังสือไทยและอบรมวิชาชีพขึ้นที่วัดของท่านเรื่องนี้พระราชศีลสังวร (ช่วง) เล่าว่า

     ท่านได้แต่งตำราหนังสือไทยแบบโบราณขึ้น รับเด็กเรียนหนังสืออบรมลูกชาวบ้านวัดดอนคันออก (ตะวันออก) จึงเป็นสถานศึกษาอบรมกุลบุตรทางหนังสือไทยและเลขไทย เป็นต้น เดิมมาในยุคนั้น ตำราเรียนหนังสือไทยแบบโบราณหนังสือหัดอ่าน เขียนแต่งบทวรรณคดีสูตรเลข ก็แต่งขึ้นในเวลานี้หลายฉบับ และพระราชศีลสังวร (ช่วง) เล่าต่อไปว่านอกจากท่านประพันธ์ ภาษิตลุงสอนหลานแล้ว ยังมีหนังสือเกี่ยวกับคณะสงฆ์ไทยไปสืบพระพุทธศาสนา ณ ลังกาทวีป ชื่อ พระพุทธโฆษาจารย์

     เมื่อเจ้าคณะวัดจะทิ้งพระมรณภาพ ท่านได้ย้ายมาครองวัดจะทิ้งพระ และดำรงตำแหน่งเจ้าคณะวัดจะทิ้งพระด้วย เมื่อพระบาทสมเด็จพระพุทธเจ้าหลวงเสด็จประพาสอำเภอประท่า (อำเภอสทิงพระ) และเสด็จทอดพระเนตรวัดจะทิ้งพระ ในปี พ.ศ. ๒๔๔๘ ได้โปรดเกล้าฯ ถวายสมณศักดิ์ที่พระครูธรรมธาตุนุรักษ์ถือพัดพระวินัยธรแด่ท่าน และต่อมาได้รับพระราชทานสัญญาบัตรเป็นเจ้าคณะอำเภอ สมณศักดิ์ที่พระครูวิจารย์ศีลคุณในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระมงกุฏเกล้าเจ้าอยู่หัว

     ท่านพระครูวิจารณ์ศีลคุณ (ชู) เป็นปูชนียบุคคลของชาวจังหวัดสงขลา ประชาชนส่วนใหญ่มักเรียกท่านด้วยความเคารพยกย่องว่า “พ่อท่านเฒ่า” นายซ้อน สุวรรณคีรี เล่าว่า “พ่อท่านเฒ่า” มีความสำคัญในท้องถิ่นแถบนี้ รองๆ ลงมาจาก “หลวงปู่ทวดเหยียบน้าทะเลจืด”

     ท่านเป็นผู้ก่อตั้งโรงเรียนบ้านจะทิ้งพระ (วิจารณ์ศีลคุณ) ซึ่งเป็นโรงเรียนประชาบาลแห่งแรกของลุ่มทะเลสาบสงขลา เมื่อ พ.ศ. ๒๔๕๐
     เป็นผู้ตั้งวงดนตรีไทยวงแรกขึ้นในท้องถิ่นแถบนี้
     เป็นผู้สงวนบริเวณเมืองสทิงปุระพาราณสีเอาไว้เป็นสาธารณสมบัติ
     เป็นผู้สร้างวิหารพระพุทธศรีไสยาสน์และหอระฆังวัดจะทิ้งพระ อันเป็นสถาปัตยกรรมที่งดงามยิ่ง
     เป็นผู้สร้างและบูรณะโบสถ์วิหารมากมายหลายสิบแห่งรอบทะเลสาบสงขลา
     เป็นผู้ประพันธ์วรรณกรรมขับบท “ภาษิตลุงสอนหลาน” อันอมตะ

     ครั้นเมื่อท่านพระครูวิจารย์ศีลคุณ (ชู) มรณภาพลงในแผ่นดินของพระมงกุฎเกล้า มีการจัดงานศพอย่างสมเกียรติโดยได้จัดสร้างเมรุประดิษฐานศพที่สูงเสียดฟ้าและใหญ่โตมโหฬารขึ้นตรงหน้าพระเจดีย์ศรีมหาธาตุวัดจะทิ้งพระ

     ปัญญานันทภิกขุ เล่าว่าความสูงของเมรุนั้น ถ้าขึ้นไปนั่งบนขื่อของเมรุก็สามารถจะมองเห็นทะเลสาบได้ชัด เห็นบ้านคูขุด บ้านแหลมวัง ตลอดไปจนถึงศรีไชยได้อย่างชัดเจน เรียกว่าสูงพอๆกับความสูงของภูเขาเลยทีเดียว สำหรับประชาชนทั้งคฤหัสถ์และบรรพชิตที่งานร่วมงานศพในครั้งนั้น กล่าวกันว่ามีจำนวนมากมายราวฝูงมดฝูงปลวกก็ไม่ปาน

     โดยมีสมเด็จพระเจ้าน้องยาเธอกรมหลวงลพบุรีราเมศวร์ (เจ้าฟ้ายุคลธร) สมเด็จอุปราชภาคใต้ เสด็จเป็นผู้แทนพระองค์มาพระราชทานเพลิงศพ

     งานศพของท่านพระครูวิจารณ์ศีลคุณ (ชู) ในครั้งกระนั้น นับได้ว่าเป็นงานศพที่ยิ่งใหญ่ที่สุดงานหนึ่งในประวัติศาสตร์ของภาคใต้

     ในช่วงระยะเวลา ๕๒ ปี แห่งสมณเพศของพระครูวิจารณ์ศีลคุณ ท่านได้ประสบความสำเร็จในงานพัฒนาคุณภาพของชุมชนของท่าน (อำเภอสทิงพระ) อย่างดีเลิศ จนปรากฏผลเป็นที่ภาคภูมิใจและเกียรติแก่เมืองสงขลา และประเทศชาติ นั่นคือ ลูกศิษย์-หลานศิษย์-เหลนศิษย์ ของท่าน ทั้งบรรพชิตและคฤหัสถ์ ได้ดำรงตำแหน่งสำคัญๆ ทางสังคม ทั้งระดับท้องถิ่น เมือง ภาคและประเทศเป็นจำนวนมาก สืบมาจนทุกวันนี้ ท่านเป็นหนึ่งปูชนียบุคคลของเมืองสงขลาโดยแท้