ในสมัยที่ท่านเป็นเจ้าอาวาสใหม่ๆ นั้น สภาพภายในวัดเริ่มเสื่อมโทรมลงไปมาก หลวงพ่อชุมก็ได้สร้างและซ่อมแซมกุฏิสงฆ์ที่ชำรุดทรุดโทรม สร้างศาลาการเปรียญหลังใหม่แทนหลังเก่าที่ชำรุดและมีขนาดเล็ก และได้เริ่มสร้างพระอุโบสถหลังใหม่ขึ้นแทนหลังเก่าที่ชำรุด โดยมีหลวงพ่อดำได้เป็นแม่แรงช่วยในการสร้างพระอุโบสถ แต่ยังสร้างไม่เสร็จเรียบร้อยหลวงพ่อชุมก็มรณภาพเสียก่อน หลวงพ่อดำจึงดำเนินการต่อจนแล้วเสร็จ

     หลวงพ่อชุมได้ปฏิบัติศาสนกิจในตำแหน่งเจ้าคณะใหญ่เมืองหนอง จิกด้วยความเรียบร้อย จนกระทั่งปี พ.ศ. ๒๔๘๐ ท่านเริ่มชราภาพจึงได้ลาออกจากการเป็นเจ้าคณะเมืองหนองจิก

     หลวงพ่อชุมเป็นพระสงฆ์ที่เคร่งครัดในพระธรรมวินัย พูดน้อย อัธยาศัยเยือกเย็น สุภาพอ่อนโยน เป็นที่เคารพของชาวบ้านมาก หลวงพ่อจะทำแบบอย่างให้เห็นแทนคำสอนของท่าน เช่น ตื่นแต่เช้าสวดมนต์ นั่งสมาธิ พอได้เวลาท่านจึงออกบิณฑบาต กลางวันถ้าไม่มีกิจนิมนต์ท่านจะหยิบไม้กวาดไปกวาดลานวัดทุกวัน ทำให้พระเณรที่อยู่ในวัดเห็น ดังนั้น ก็ต้องหยิบไม้กวาดออกไปกวาดลานวัดเช่นกัน ที่วัดนี้จึงสะอาดสะอ้านเป็นระเบียบเรียบร้อย ตอนเย็นท่านก็นำพระสงฆ์ทำวัตรสวดมนต์ทุกวัน ในเวลากลางคืนท่านก็จะสวดมนต์นั่งสมาธิกรรมฐาน ท่านทำตัวอย่างให้พระในวัดเห็นและทำตามทุกวัน

     ชาวบ้านหนองจิกเคารพนับถือหลวงพ่อชุมมาก และในปี พ.ศ. ๒๔๘๕ ปีที่หลวงพ่อชุมมรณภาพ จึงได้สร้างเหรียญรูปหลวงพ่อชุมไว้เป็นที่ระลึก ปลุกเสกโดยหลวงพ่อดำ วัดตุยง เจ้าอาวาสรูปต่อจากหลวงพ่อชุม โดยทำเป็นเหรียญเนื้อทองแดง รูปไข่ และเหรียญอาร์ม แจกเป็นที่ระลึก

     พระครูพิบูลย์สมณวัตร (ชุม จนฺทสุวณฺโณ) มรณภาพ เมื่อวันที่ ๒๕ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๔๘๕ สิริอายุ ๗๗ ปี พรรษา ๕๖