เมื่อสมัยวัยเยาว์ มารดาของท่านได้ฝากเรียนหนังสือในสำนักวัดประตูขาว ซึ่งสมัยนั้นมีพระครูกาชาด (บัวทอง) เป็นเจ้าอาวาส ต่อมาได้บรรพชาเป็นสามเณร ณ วัดประตูขาว กับพระครูกาชาด (บัวทอง) ต่อมา พระครูกาชาด (บัวทอง) มรณภาพ ท่านได้ย้ายไปจำพรรษา ณ วัดเสมาเมือง

     อุปสมบท เมื่ออายุครบ ๒๐ ปี ประมาณปี พ.ศ. ๒๓๙๘ ณ พัทธสีมาวัดเสมาเมือง อำเภอเมือง จังหวัดนครศรีธรรมราช พระอุปัชฌาย์และพระคู่สวดไม่สืบทราบนาม

     ท่านยังเป็นพระนักพัฒนาโดยได้เป็นศูนย์รวมแรงกายแรงใจชาวบ้านในการสร้างสะพานไม้ยาว ข้ามทุ่งปรัง เพื่อติดต่อระหว่างพื้นที่ “ท่าวัง” กับ “บ้านนอกไร่” สร้างในช่วงปี พ.ศ. ๒๔๓๙ – ๒๔๔๑ ทำด้วยไม้เนื้อแข็ง มีขนาดกว้าง ๒ เมตร ยาว ๕๐๐ เมตร เป็นสะพานไม้ที่ยาวที่สุดในเมืองนครฯในสมัยนั้น ซึ่งเป็นคุณประโยชน์กับชาวบ้านที่ติดต่อค้าขายไปมาหาสู่กันในสมัยนั้น ปัจจุบันได้สร้างเป็นถนนคอนกรีต และกลางถนนตรงบริเวณทางทิศตะวันตกของวัดศรีทวี (วัดท่ามอญ) อำเภอเมืองนครศรีธรรมราช จังหวัดนครศรีธรรมราช ยังมีศาลาประดิษฐานพระบูชาขนาดเท่าองค์จริงของพระครูกาชาด (ย่อง) ไว้เป็นอนุสรณ์ที่ระลึกในคุณงามความดีของท่านอยู่จนถึงทุกวันนี้ และที่ยังกล่าวไม่หมดอีกมากมาย เป็นต้น